Şeyh Abdurrezzak dedi ki:
“Babam bir gün ben ve kardeşlerim Abdulvahhab ve İsa’da beraberinde iken Cuma namazına çıktı. Yolda bize, Sultana ait üzerinde mahfil bulunan üç tane şarap yüklü deve rastladı. Onların şarap kokuları etrafa yayılmış ve yoğunlaşmıştı. O şaraplarla beraber divan üyeleri ve polis müdürü de vardı. Şeyh onlara; “Durun” dedi fakat durmadılar. Hayvanları götürmeyi daha da süratlendirdiler. Bunun üzerine Şeyh hayvanlara: “Dur” dedi. Hayvanlar da hemen oldukları yerde durdular, sanki cansız varlıklarmış gibi oldular. Onlar da hayvanları şiddetli şekilde dövmeye başladılar. Fakat yine de yerlerinden hareket etmediler. Sonra o adamlar bağırsaklarından şiddetli ağrıya tutuldular ve karın ağrısından yerde sağa sola dönerek debelenmeye başladılar. Dayanamayıp Şeyh’e feryat ettiler ve tövbe ve istiğfarda bulundular. Hemen o vakit onlardan ağrı gitti, şarap kokusu da sirke kokusuna dönüştü. Kapları açıp baktılar ki onlarda sirke var. Böylece hayvanlar yürümeye başladı. Bunu görünce insanların sesleri feryatlarla yükseldi. Sonra Şeyh Camiye gitti. Olanların haberi de sultana ulaştı ve korkudan ağladı, bütün haram olan şeyleri terk etti ve Hz. Şeyh’in ziyaretine geldi. Gavsu’l Azam Şeyh Abdûlkadir (ks)’in huzurunda küçülmüş ve mütevazı halde oturuyordu.