Şeyh Muzaffer Mansur Mübarek Vâsıtı dedi ki:
Genç iken Şeyh Abdûlkadir’in yanına girdim. Yanımda da bazı felsefe ve ruhaniyet ilimlerine şamil bir kitap vardı. Kitabın içindekilerini sormadan ve kitabıma bakmadan önce bizzat bana: “Ey Mansur senin bu kitabın ne kötü arkadaştır. Kalk hemen onu yıka.” dedi.
Bunun üzerine huzurundan kalkayım da kitabı eve fırlatıp atayım diye azmettim. Şeyhin korkusundan bundan sonra bir daha o kitabı taşımayayım diye niyetlendim. Ancak o kitaba olan sevgimden nefsim onu yıkamama izin vermedi. Zihnime o kitabın bazı meseleleri ve ahkâmı takılı kalmıştı. Bu niyetle gitmek için kalkmak istedim. Şeyh bana acayibine gitmiş gibi baktı. Bunun üzerine ben de yerimden kalkamadım. Ayaklarından bağlanmış kimse gibiydim. Şeyh bana; “Kitabını bana ver.” dedi.
Kitabı verirken açtım, birde baktım ki içinde bir tek harf bile yazılı olmayan bembeyaz bir kâğıt. Böylece kitabı ona verdim sayfalarına derince baktı ve
“Bu Muhammed b. Darîs’in Fazâilü’l Kur’ân kitabı.” dedi ve bana verdi. Birde baktım ki felsefe kitabım en güzel bir hat ile yazılmış Muhammed b. Darîs’in Fazâilü’l Kuran kitabı olmuş. Şeyh bana: “Kalbinde olmayan bir şeyi dilin ile söylediğinden dolayı tövbe etmez misin?” dedi. Evet, Efendim.” dedim.
Sonra gitmek üzere kalktım, birde baktım ki ruhaniyet ahkâmına ve felsefe meselelerine dair ezberlediklerimin hepsi bana unutturulmuş ve içimden silinmişti. Sanki şimdiye kadar bu ilimler içime hiç girmemişti.