Kâ’b Bin Mâlik – Peygamber efendimizin şâirlerinden.

Kâ’b bin Mâlik, babasının tek oğlu olup hâli vakti yerinde idi. Arabistan’ın ileri gelen şâirlerinden biri idi. İslâmiyetin Medîne’de hızla yayılmasından sonra yapılan ikinci Akabe bî’atına katılmış ve orada Müslüman olmuştu. Bunu kendisi şöyle anlatır:

Bunları tanıyor musun?

Kavmimizden müşrik olan ba’zı kimselerle beraber, Kâ’be’yi ziyâret için Medîne’den yola çıktık. Büyüğümüz ve yöneticimiz olan Berâ bin Ma’rûr da yanımızda idi. Mekke’ye gelince Berâ, bana dedi ki:

– Bizi Resûlullah aleyhisselâma götür.

 

Birlikte Resûlullah efendimizi araştırdık. Ebtâh denilen yerde Mekkeli bir adama Resûlullahı sorduk. Adam bize:

– Mescid-i Harâm’a gidiniz! Aradığınız O zât şimdi orada amcası Abbâs ile birlikte orada oturuyor, dedi.

 

Biz tüccâr olduğu için Hazret-i Abbâs’ı tanıyorduk. Mescid-i Harâm’a girdiğimizde Resûlullah efendimizi amcası Abbâs ile oturuyor gördük. Selâm verdikten sonra biz de yanlarına oturduk. Resûlullah efendimiz Hazret-i Abbâs’a sordu:

– Bu zâtları tanıyor musun?

– Evet, tanıyorum. Şu kavminin seyyidi Berâ bin Ma’rûr’dur. Diğeri de Kâ’b bin Mâlik’tir.

– Şu şâir olan Kâ’b mı?

 

Hazret-i Abbâs da “Evet” dedi. Vallahi Resûlullah efendimizin bu sözünü hayatım boyunca unutmadım.

 

Kâ’b bin Mâlik ikinci Akabe bî’atının gerisini şöyle anlatmaktadır:

 

Biz kararlaştırdığımız gibi vâdide toplandık. Resûlullah efendimizi bekliyorduk. Sonra Resûlullah efendimiz amcası Hazret-i Abbâs ile birlikte geldi. Yapılan konuşmalardan sonra orada bulunan yetmiş sahâbî, Resûlullah efendimizi her türlü tehlikeye karşı koruyacaklarına ve İslâmiyeti yayacaklarına söz verdiler.

 

Akabe bî’atinden sonra Medîne’ye dönen Kâ’b bin Mâlik kabîlesinin Müslüman olmasında büyük emeği geçti. Kâ’b bin Mâlik hazretleri Bedir savaşına katılmadı. Uhud savaşında ise onbir yerinden yaralandı. Burada karşılaştığı bir hâdiseyi şöyle anlatıyor:

 

Tanıyamadın mı yâ Kâ’b?

Uhud savaşında bir ara şehîdlerin bulunduğu yere yöneldim. Orada bir müşrik, bir taraftan şehîdlerin silâhlarını toplarken, diğer taraftan şehîdlerin ağız, burun ve kulaklarını kesiyordu. Bir taraftan da:

– Bunları koyun boğazlar gibi boğazlayın, diye yaygara yapıyordu.

 

Biraz ötede silahlı bir Müslüman yaklaştı. Kâfirle vuruşmaya başladı. Kâfirle Müslümanı mukâyese ettiğimde kâfir daha iyi silahlara sahip görünüyordu.

 

Ben daha bu düşüncelerden sıyrılmadan birbirlerine hücûm ettiler. Müslüman bir kılıç darbesiyle kâfiri Cehenneme yolladı. Sonra bana dönerek yüzünü açtı ve dedi ki:

– Tanıyamadın mı yâ Kâ’b, ben Ebû Dücâne’yim.

 

Hazret-i Kâ’b’ın hali vakti yerindeydi. Tebük Gazâsına gidilecekti. Daha önceki gazâlarda gidilecek yeri hiç söylemeyen Peygamber efendimiz, bu defa Müslümanları topladı ve Tebük’e sefer yapılacağını haber verdi.

 

İşleriyle oyalandı

Mevsim sıcaktı ve meyveler olgunlaşmıştı. Herkes hummalı bir şekilde sefere hazırlanırken Hazret-i Kâ’b; “hazırlığı ne zaman olsa yapabilirim” diyerek, kendi işleriyle oyalandı. Öyle ki, Peygamber yola çıktığı zaman Kâ’b’ın hiçbir hazırlığı yoktu. Hemen hazırlanmak üzere evinden çıktı, ama hiçbir şey yapamadan döndü. Kendisi bunu şöyle anlatır:

 

“Yola çıkıp arkalarından yetişmeyi düşündüm. Keşke yapmış olsaydım. Fakat bu da mümkün olmadı. Resûlullah efendimiz bu gazâya gittikten sonra insanlar arasına çıktığımda, kendime arkadaş olarak ancak münâfıklık damgası vurulmuş kimseleri, yâhut âcizleri görmem beni kederlendirdi.”

 

Tebük’e varıncaya kadar onun ismini anmayan Hazret-i Peygamber, orada Kâ’b’ın ne yaptığını sordu. Müslümanlardan biri, (elbiselerine ve boyuna bakıp gururlanması onu cihâd yolundan alıkoydu) deyince, Mu’âz bin Cebel hemen müdâhale ederek Kâ’b hakkında iyilikten başka bir şey bilmediklerini söyledi. Bu cevap üzerine Hazret-i Peygamber sükût etti.

 

Sefer sona erip de Müslümanlar Medîne’ye doğru harekete geçince, Kâ’b’ı müthiş bir endişe ve telâş kapladı. Resûlullah efendimiz dönünce ona ne diyeceğini düşünüyordu. Bu arada aklına birçok mâzeretler geliyor, ama o Resûlullaha yalan söylemeyi nefsine yediremiyordu.

 

Nitekim Resûlullahın Medîne’ye geldiği haberi ulaşınca Kâ’b doğruca Peygamberimizin huzuruna gidip ona hakîkatı olduğu gibi söylemeye karar verdi. Bundan sonrasını kendisi şöyle anlatıyor:

“Resûlullah efendimizin huzûruna varınca selâm verdiğim zaman, bana gazâblı bir gülümseyişle, “Gel” buyurdular. Yürüyüp yanına vardım ve önüne oturdum. Bana sordular:

– Seni geride bırakan nedir? Bana yardım etmek üzere Akabe’de bana bî’at etmemiş miydin?

– Evet, yâ Resûlallah! Allahü teâlâya yemin ederim ki, sizden başka şu dünya halkından birinin yanında bulunsaydım, özür beyân ederek onun gazâbından kurtulabileceğimi zannederdim. Zîrâ söz söylemesini bilirim.

 

Hiç bir özrüm yoktur

– Vallahi, biliyorum ki, bugün yalan söyleyip sizi memnun etsem de Allahü teâlâ sizi bana gücendirebilir. Eğer doğrusunu söylersem siz bana kızacaksınız.

 

Lâkin ben doğruyu söylemekle Allahtan hayırlı netîce beklerim. Yemin ederim ki, gazâdan geri kalmam için hiçbir özrüm yoktu. Hiçbir zaman, sizden ayrılıp kaldığım zamandakinden daha kuvvetli ve zengin değildim.

 

Kâ’b Resûlullaha doğruyu söylerken gözleri önünde, ba’zı münâfıklar yalan mâzeretlerle Peygamberimizin huzuruna çıkmışlar; Peygamberimiz de bunların bu mâzeretlerini kabûl ederek kalblerinde yatan niyeti Allaha havâle etmişti. Fakat Kâ’b Allah ve Resûlü huzurunda doğruluktan ayrılmadı.

 

Kâ’b bin Mâlik’in bu şekilde mâzeret belirtmemesi üzerine Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

– İşte Kâ’b doğru söyledi. Kalk, Allahü teâlâ senin hakkında hükmünü verinceye kadar bekle!

 

Âciz duruma düştün

Kalktım. Evime gelirken, Selimeoğullarından ba’zı kişiler, benimle birlikte geldiler ve bana dediler ki:

– Vallahi, biz, seni bundan önce bir günâh işlemiş kimse olarak bilmiyoruz. Ne çâre ki, sen, seferden geri kalan kişilerin özür diledikleri şekilde Resûlullah efendimizden özür dilemedin ve çok âciz duruma düştün! Hâlbuki, Resûlullah senin hakkındaki magfiret dileği, günâhını bağışlatmaya yeterdi!

 

Vallahi, Selimeoğulları, beni kınamaya o kadar devam ettiler ki, nihayet Resûlullah efendimizin yanına dönmek, kendimi yalanlamak istedim. Sonra, onlara sordum:

– Bu duruma düşen benden başka, benimle birlikte bir kimse var mıdır?

– Evet! İki kişi daha vardır. Onlar da, Resûlullaha senin söylediğin sözün benzerini söylediler. Resûlullah tarafından onlara da, sana söylendiği gibi söylendi.

– Kimdir onlar?

– Mürâre bin Rebî-ül-Amrî ile Hilâl bin Ümeyye-tül-Vâkıfî’dir!

 

Bu iki zâtın, sâlih ve kendileri örnek tutulacak kişiler olduklarını, Bedir savaşında bulunduklarını bana hatırlattılar. Tereddütten vazgeçtim. Mu’âz bin Cebel ile Ebû Katâde’ye rastladım. Bana dediler ki:

– Arkadaşlarının sözlerini dinleme! Doğruluk üzerinde dur! İnşâallah, herhalde, Allahü teâlâ, senin için bir genişlik, bir çıkar yol yaratır. Özür sahiplerine gelince, eğer, onlar özürlerinde sâdık iseler, Allahü teâlâ, bu husûsta onlardan hoşnut olur ve bunu, Peygamberine bildirir!

 

Bu zâtların hâlleri etrafa yayılınca, herkes onlara yabancı gibi davranmaya başladı. Diğer iki Sahâbî evlerine kapanmayı tercih ederken, Kâ’b cemaatle namazlarını kıldı, çarşıları dolaştı. Ama hiç kimse onunla konuşmuyordu.

 

Allah ve Resûlü daha iyi bilir

Resûlullaha yakın yerlerde oturmaya dikkat ediyor ve bu esnâda onun çehresine bakmaya çalışıyordu. Ama her defasında Peygamberimiz ondan yüzünü çeviriyordu. Bu hâlden iyice bunalan Kâ’b, amca oğlu Ebû Katâde’ye gitti ve ona sordu:

– Ey Ebû Katâde! Allah için soruyorum. Allahı ve Resûlünü ne kadar sevdiğimi biliyor musun?

 

Fakat cevap alamadı. Birkaç defa daha sordu. Ebû Katâde kısa cevap verdi:

– Allah ve Resûlü daha iyi bilir.

 

Bunun üzerine Kâ’b mahzûn bir şekilde, gözyaşları içinde oradan ayrıldı.

 

Günler geçti, haftalar birbirini kovaladı. Kimse Kâ’b’la bir tek kelime konuşmuyor, Kâ’b işin nereye varacağını bilemiyordu. Bu arada, Kâ’b’ın imtihanını daha da çetinleştiren bir hâdise ortaya çıktı. Kâ’b 50 gün devam eden bu ızdırap verici bekleyiş devresinde Gassan’daki Kıptî liderlerinden bir mektup aldı. Mektupta şöyle deniyordu:

– Efendinizin size uygunsuz muâmelede bulunduğunu duydum. Sizi hukukunun çiğnendiği ve kıymetinin bilinmediği bir yerde bırakmasın. Yanımıza gelin, size ikrâmlarda bulunuruz.

Tereddütsüz reddetti

Bir tarafta haftalardır yüzüne bakmayan, kendisiyle konuşmak tenezzülünde bile bulunmayan arkadaşları, diğer bir tarafta da izzet, ikrâm ve haşmet teklif eden bir da’vet vardı.

Düşman, Kâ’b’ın bu zayıf anını değerlendirmek istiyordu. Böyle sıkıntılı bir zamanda, böyle câzip bir teklife kim hayır diyebilirdi? Fakat Kâ’b tereddütsüz Kıptî liderinin mektubunu yırtıp attı.

Tam bu esnâda, Kâ’b’ın durumunu daha da zorlaştıran bir emir daha geldi. Peygamberimizin gönderdiği bir elçi, ona, zevcesinden uzak durmasının istendiğini haber veriyordu. Kâ’b hanımını boşamayacak, ama ondan ayrı yaşayacaktı.

Çile biteceğine daha da şiddetleniyordu. Aynı emir diğer üç Sahâbîye de gönderilmişti. Fakat bu emir de Kâ’b’ın ve arkadaşlarının Resûlullaha bağlılığını sarsmadı. İşledikleri hatânın pişmanlığı içinde bütün rûhlarıyla Allaha yalvarıp istiğfâr ediyorlardı.

Ama mü’minler cemaatından ayrılmak, Allah ve Resûlünü terketmek akıllarından bile geçmiyordu. Îmânları böyle bir davranışa müsaade etmiyordu. Bundan sonrasını Kâ’b hazretleri şöyle anlatır:

Ey Kâ’b, müjde!

“İnsanların bizimle konuşmalarının yasaklandığı günden 50 gece sonrasında, gecenin sabahında sabah namazını kıldım. Rûhum çok sıkılmış ve bulunduğum yere sığamaz bir vaziyette oturuyordum. Âdetâ yerle gök arasında sıkışmış ve gidecek hiçbir yeri kalmamış gibiydim. Tam bu esnâda bir ses işittim:

– Ey Mâlik’in oğlu Kâ’b, müjde, müjde!

Kurtuluş günü gelmişti. Hemen secdeye kapandım.”

Peygamber efendimiz sabah namazından sonra, bu üç Sahâbînin tevbelerinin kabûl edildiğini halka ilân etmişti. Bunun üzerine Sahâbîler müjdeyi kardeşlerine ilân etmek için yarışırcasına koştular ve Kâ’b’la birlikte diğer iki Sahâbîye müjdeciler gönderdiler.

 

Kâ’b bin Mâlik, bundan sonrasını ve Peygamberimizin yanına gidişini şöyle anlatır:

“Hemen Resûlullah efendimize gittim. Halk, beni takım takım karşıladılar. “Allahın, tevbeni kabûl buyurması, sana kutlu olsun!” diyerek beni, kutladılar.

 

Mescide varıp girdim. O sırada, Resûlullah efendimiz, eshâbıyla oturuyordu.”

 

Kâ’b bin Mâlik anlatmasına şöyle devam etti:

“Kendisine selâm verdiğim zaman, Resûlullah efendimiz, sevinçten yüzü şimşek çakar gibi bir hâlde olarak bana buyurdu ki:

– Seni, öyle bir günün hayır ve saâdetiyle müjdelerim ki, o, annenin doğurduğu günden beri geçirdiğin günlerin hayırlısıdır! Sen, hiç bir zaman, üzerine doğmamış olan hayırlı güne gel!

 

Bunun üzerine Peygamber efendimize sordum:

– Yâ Resûlallah! Bu müjde, Senden mi, yoksa, Allahü teâlâdan mı?

– Hayır! Benden değil, Allahü teâlâdandır!

 

Yüzü ay gibi parlardı

Zâten, Allahü teâlâ tarafından sevindirildiği zaman, Resûlullahın yüzü, sevinçten, ay parçası gibi parıldardı. Bunu, biz de, yüzünün parıltısından anlardık.

 

Resûlullah aleyhisselâmın önüne oturunca dedim ki:

– Yâ Resûlallah! Hem tevbemin kabûlüne şükür için, hem de Allahın ve Resûlünün rızâsını kazanmak için sadaka olarak malımdan sıyrılıp çıkacağım!

 

Resûlullah aleyhisselâm buyurdu ki:

– Malının bir kısmını yanında tut. Hepsini dağıtma! Bu, senin için daha hayırlıdır.

 

Bunun üzerine dedim ki:

– Öyle ise, Hayber’de hisseme düşmüş olan malı, yanımda tutar, kendime alıkorum. Yâ Resûlallah! Allahü teâlâ beni, ancak doğrulukla kurtardı. Artık ben, tevbemin icâbından olarak, bundan böyle sağ kaldıkça, yaşadıkça, doğrudan başka bir şey söylemeyeceğim!

Vallahi, Resûlullah efendimize, bunları söylediğimden beri, Müslümanlardan hiç bir kimse bilmiyorum ki, doğru söylemek husûsunda, Allahü teâlânın bana yaptığı imtihandan daha güzel imtihanı ona yapmış olsun!

Resûlullah efendimize, bunları söylediğimden bu güne dek yalan bir şey söylemek, aklımdan bile geçmemiştir. Bundan sonra sağ kaldığım zaman içinde de, Allahü teâlânın beni yalandan koruyacağını umarım!

Allahü teâlâyı ananlar müstesnâ

Günün birinde, şâirler için âyet-i kerîme indi. Cenâbı Hak, kelâmında meâlen buyurdu ki:

(Onlara, şâirlere ancak, sapıklar uyarlar…)

Bu şiddetli hitap karşısında, Hazret-i Abdullah bin Revâha, Kâ’b bin Mâlik ve Hassân bin Sâbit ve arkadaşları ağlamaya başladılar. Bunu gören Peygamber efendimiz, âyetin devamını okudular:

(Ancak îmân edip, iyi işler yapanlar ve Allahı çok ananlar müstesnâ. Onlar öteki şâirler gibi değildirler.) [Şuarâ:224]

Hazret-i Kâ’b ve arkadaşları da, başka türlü değillerdi ki. Ancak dînimizi övüyor, din düşmanlarını yeriyorlardı. Âyet-i kerîmenin devamı gelince, üzüntüleri sevince dönüştü.

Peygamberimizin şâirlerinden olan Hazret-i Kâ’b, Hicretin 50. yılında Hazret-iMuâviye’nin hilâfeti zamanında 77 yaşında iken vefât etti.