Ukbe bin Âmir, Medîne otlaklarında koyun güderdi. Peygamber efendimizin Medîne’ye hicret ettiğini de dağda haber almıştı. Artık orada duramazdı. Gidecek, o yüce Peygamberi görecekti. Koyunları oracakta bıraktı, doğruca Medîne’nin yolunu tuttu. Geldi, Resûlullahı sordu. Misâfir kaldığı evi öğrenir öğrenmez soluğu huzurunda aldı.

Suffaeshâbından oldu

Kâinatın Efendisini karşısında görünce çok sevindi, birden dünyası genişledi, gönlü aydınlandı. Uçacak gibiydi. İçi içine sığmıyordu. O zamana kadar böyle bir heyecan yaşamamış, bu kadar sevinmemişti. Rûhundaki değişikliklere kendisi de inanamaz olmuştu. Dedi ki:

– YâResûlallah! Size bî’at edeceğim.

 

Resûl-i ekrem efendimiz hakikat nûrlarından inciler saçtı önüne. Yüce dînin esaslarını öğretti. Ukbe en ufak bir tereddüt bile göstermedi. Hemen bî’at edip mü’minler arasında yer almakta gecikmedi. Ukbe artık bir sahâbiydi. Hem de Suffeeshâbının içinde yer alan seçkin bir Sahâbî.

 

Ukbe bundan sonra her şeyi terkederek kendisini tamamen ilme verdi. Peygamberimizin hayat dolu sohbetini artık hiç kaçırmıyordu. Ondan ilim ve ma’rifet meyveleri derliyordu. Peygamberimiz de Ukbe’nin ilme olan aşırı arzûsunu bildiği için kendisiyle husûsî olarak ilgileniyordu.

 

Birgün Hazret-i Ukbe’ye hitâben şöyle buyurdu:

– Kur’ân-ı kerîmde bazı sû’reler vardır. Cenâb-ı Hak o sûrelerin bir benzerini ne Tevrât’ta, ne İncil’de, ne Zebûr’da ve ne de Kur’ân-ı kerîmde indirmemiştir. Hiçbir geceni onları okumadan geçirme. Bunlar: İhlâs, Felâk, ve Nâssûreleridir.

 

Bu sözleri kulaklarına küpe edinen Ukbe şöyle der:

– O günden sonra her gece bu sûreleri okumadan yatmadım. Hep okudum.

 

Hazret-i Ukbe bilmediklerini, öğrenmek istediği husûsları Peygamberimizden sormaktan çekinmezdi. Böylece pek çok şeyi öğrenme imkânını bulmuştu. Birgün Peygamberimizin yanına yaklaştı, mübârek ellerini tuttu ve şöyle dedi:

– YâResûlallah, iyilik ve ibâdetin üstün olanlarının hangisi olduğunu söyler misiniz?

– Hâlini sormayanın hâlini sor. Sana bir şey vermeyene vermeye bak. Sana haksızlık edeni de affet.

– Ya Resûlallah, kurtuluş nerededir?

– Diline sahip ol, evin sana dar gelmesin. Sırrını yayma. Günâhların için ağla.

 

Sen hüküm ver

Bunlar zor işlerdi. Nefse ağır gelen hizmetlerdi, fakat Cennete kavuşturuyordu. Bunun için herşeyden önce böyle nefse zor gelen amelleri işliyerekAllahüteâlânınrızâsını elde etmek lâzımdı. Hazret-i Ukbe’nin öğrenme husûsundaki bu gayreti onun kısa zamanda âlim Sahâbîler arasına girmesine sebep oldu. Öyle ki, Hazret-i Ukbe, Peygamberimizin zamanında ictihâd edebilecek seviyeye geldi. Hattâ bir defasında Peygamberimiz kendisine müracaat eden iki dâvâlı hakkında hüküm verme işini ona bıraktı. Ukbe:

– Siz daha lâyıksınız yâResûlallah! Anam, babam size fedâ olsun, dedi.

 

Fakat Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

– Sen hüküm ver!

 

– Neye göre hüküm vereyim yâResûlallah?

– Kendi ictihâdına göre hüküm ver. Eğer hükmünde isâbet edersen sana on sevâb verilir. İsâbet etmezsen bir sevâb kazanırsın.

 

Hazret-i Ukbe birgün on iki arkadaşıyla birlikte Peygamberimizden bir şeyler öğrenmek düşüncesiyle yola çıktı. Yanlarında develeri de vardı. Onları başı boş bırakmak istemediler. Dediler ki:

– İçimizden biri develerimizi otlatsa da, kalanımız Resûlullah efendimizle sohbet etsek. Sonra öğrendiklerimizi ona bildiririz.

 

Hazret-i Ukbe gerçi Peygamberimizin sohbetinde bulunmayı çok arzuluyordu. Fakat develerin yanında birinin kalması gerektiğine de inanıyordu. Arkadaşlarını kendi nefsine tercih ederek, “Siz gidin. Develeri ben otlatırım” dedi. Sonrasını kendisi şöyle anlatır:

 

Kim güzelce abdest alırsa

“Arkadaşlarım gideli bir hayli olmuştu. Kendi kendime dedim ki:

 

– Galiba aldandım. Arkadaşlarım Resûlullahtan benim duymadıklarımı dinliyor, öğrenmediklerimi öğreniyorlar.

 

Sonra şehre gittim. Yolda sahâbîlerden bir grupla karşılaştım. İçlerinden biri, Peygamberimizin, “Kim güzelce abdest alırsa, günâhından temizlenerek annesinden yeni doğmuş gibi olur” buyurduğunu söyledi. Hayret etim. Benim hayretimi fark eden Ömer bin Hattâb dedi ki:

– Hele sen ondan önceki hadîsi dinlemeliydin. Ondaki müjde daha fazla idi.

– Ne olur, onu da sen söyle!

 

Bunun üzerine O da, Resûlullahın, “Kim Allaha hiçbir şeyi ortak koşmadan ölürse, Allah ona Cennet kapılarını açar. O da istediği kapıdan Cennete girer. Cennetin sekiz kapısı vardır” buyurduğunu söyledi.

 

Tam bu sırada Resûlullah efendimiz geldi. Ben de tam karşısında oturdum, dinlemeye başladım. Fakat benden yüzünü çevirdi. Dedim ki:

– Ey AllahınResûlü! Anam babam size fedâ olsun. Niçin benden yüzünüzü çeviriyorsunuz?

 

Resûl-i ekrem efendimiz buyurdu ki:

– Sence bir kişinin istifâdesi mi daha kıymetli, yoksa on iki kişinin mi?

 

Hatâmı anlamıştım.”

 

Hazret-i Ukbe, Peygamber efendimize karşı son derece hürmetkârdı. Öyle ki, Resûlullahın huzurunda deveye binmeyi hürmetsizlik sayardı. Birgün Peygamberimizle birlikte bir yere gidiyordu. Peygamberimiz deveye binmişti. Kendisi yaya idi.

 

Resûlullah efendimiz onu terkisine almak istedi.

– Ey Ukbe! Binmiyor musun? buyurdu.

 

Hazret-i Ukbe dedi ki:

– YâResûlallah! Edebsizlik etmekten korkuyorum,

 

Peygamberimizin ısrar etmesi üzerine, onun emri edebden üstündür diyerek mahcûb bir hâlde deveye bindi.

 

Allahüteâlâ onun ayıbını örter

Ukbe, mü’min kardeşlerinde gördüğü kusurları, kabahatleri açığa vurmazdı. Başkalarının kusurlarını araştırmadığı gibi, yanında başkasının kabahatlerinin anlatılmasından da rahatsız olurdu. Bir defasında hizmetçisi, komşunun bir hatâsını söyledi. Hazret-i Ukbe, hizmetçiye kızmadı. Ona nasîhat etti. Bunun iyi bir şey olmadığını anlattı. Sonra da şu hadîs-i şerîfirivâyet etti:

“Kim dünyada bir mü’minin ayıbını örterse, Allahüteâlâ da Kıyâmet günü onun ayıbını örter.”

 

Hazret-i Ukbe’nin; hadîs, mîrâs taksimi ve hitâbet gibi sahalarda müstesnâ bir yeri vardı. Kur’ân-ı kerimi güzel okuyan, sesiyle süsleyen sahâbîlerdendi. Hattâ Hazret-i Ömer ona Kur’ân-ı kerîm okutturur ve büyük bir huşû ile dinlerdi.

 

Hazret-i Ukbe’nin bir diğer husûsiyeti de askerlik sanatına olan merakıydı. Fırsat buldukça Peygamber efendimizin, (Hiçbiriniz ok atışı yapmaktan geri durmasın) ve (Bir ok sebebiyle Allah üç kişiyi Cennete koyar: Oku hayırlı bir işte kullanmak maksadıyla yapan ustasını, onu atanı ve atana yardımcı olanı) gibi hadîsleri hatırlatıyordu. Böylece cihâdrûhunun devamlı uyanık kalmasını, Müslümanların düşmana karşı tâlim yapmaya ehemmiyet vermelerini istiyordu.

 

Yolların en hayırlısı

Ukbe, Peygamberimizin İstanbul’un fethi için verdiği müjdeyi kalbinin derinliğinde bir sır gibi saklıyordu. Hicretin 52. senesinde Hazret-i Muaviye’nin İstanbul’un fethi için hazırladığı orduda vazife aldı. O sıralar Mısır vâlisi olduğu için Mısır’dan hazırlanan birliğin kumandanlığını yaptı. Hicretin 58. senesinde vefât etti.

 

Mısır’da vâli iken Peygamberimizden rivâyet ettiği bir hutbenin meâli şöyledir:

– Ey insanlar! Sözlerin en iyisi, Allahüteâlânınkitâbıdır. Yolların en hayırlısı, benim yolumdur. Sözlerin en değerlisi, Allahüteâlâyı anmaktır. Kıssaların en değerlisi, Kur’ân-ı kerîmdir. Amellerin en iyisi, farz olan amellerdir. İşlerin en kötüsü, bu yolda yapılan değişikliklerdir. Bid’atlerin hepsi dalâlettir, sapıklıktır.

 

Ölümlerin en şereflisi, şehitlerin ölümüdür. Körlüğün en kötüsü, hidâyete erdikten sonra sapıklığa düşmektir. İlmin en iyisi, faydalı olandır. Veren el, alan elden üstündür. Az ve yeterli olan mal, çok olan ve azdıran servetten iyidir. Pişmanlığın en kötüsü, Kıyâmet günü duyulan pişmanlıktır.

 

En büyük hatâ, yalan söylemektir. En hayırlı zenginlik, gönül zenginliğidir. En iyi azık, takvâdır. Hikmetin başı, Allah korkusudur. Kalbde yer alan şeylerin en iyisi, hakîkîîmândır. Ölüler için yüksek sesle ağlayıp dövünmek câhiliyye âdetlerindendir. Devlet malına el uzatmak, Cehennemden ateş közleri çalmaktır. Altın ve gümüşü biriktirip zekâtını vermemek, insanın, vücudunu Cehennem ateşiyle dağlamasıdır. İçki kötülüklerin anasıdır. Kazançların en kötüsü fâizdir. Yiyeceklerin en kötüsü yetimin malıdır. Bahtiyar insan, başkasından ders alabilendir.

 

Toprağa gireceksiniz

Hepiniz nihayet birkaç metrelik toprağa gireceksiniz. Her iş neticesiyle değerlendirilir. Amellerde geçerli olan, amelin sonudur. Gelmesi muhakkak olan şey, uzak olsa da yakındır. Mü’mine sövmek fâsıklıktır. Mü’minin gıybetini etmek Allahüteâlâya karşı gelmektir. Mü’minin kanına tecâvüz etmek ne kadar harâm ise, malına tecâvüz etmek de o kadar harâmdır. Kim kötü bir iş yapmak için Allah adına yemin ederse, Allahüteâlâ onu yalancı çıkarır. Kim sabrederse, Allah sevâbını kat kat verir.

 

Allahım, beni ve ümmetimi bağışla! Allahım, beni ve ümmetimi bağışla! Allahtan beni ve sizi affetmesini dilerim.